เรื่องราวจากบันทึกเมื่อ วันที่ 11 สิงหาคม 2007
หมวดนี้เป็นงานเขียนเก่าของผมเอง ช่วงปี 2006 เป็นเรื่องราวบางส่วนเท่าที่ผมจะย้อนกลับไปหาเอามาได้ จากในสมุดโน้ตไดอารี่ และจากบล็อกเก่าของผมที่ชื่อ weloveblog ดอทคอม ผมได้เอาเรื่องราวทั้งหมดมาเผยแพร่ไว้ในนี้ที่หมวด เรื่องเล่า เก่าเก็บ เผื่อเพื่อนๆ ที่เคยผ่านหูผ่านตากันไปมาในสมัยโน้นได้กลับมาเห็น จะได้เจอและทักทายกันได้บ้าง
ผมเดินออกจากลิฟท์ เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก เท้าทั้งสองข้างพยายามเบี่ยงเบนพาร่างกายเดินตรงไปที่หน้าต่าง แทนที่จะเดินเข้าห้องทำงานเหมือนที่เคย วันนี้คืออีกวันในฤดูฝน ที่ผมต้องเสียใจกับเรื่องซ้ำซาก เรื่องซ้ำซากที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกอย่างร้ายกาจ จนต่อมน้ำตาต้องออกแรงทำงานกันอีกครั้ง
ฝนตกปรอยๆ ผมยืนอยู่ริมหน้าต่างของตึกชั้นที่ 7 ลมจากภายนอกอาคารพัดหอบเอาฝนเม็ดน้อย เข้ามาไล้สองแก้ม ท่าทีเหมือนจะปาดน้ำตาบนหน้าใบเศร้าใบนี้ ผมคิดขอบคุณลมและเม็ดฝนอยู่ในใจ ถึงแม้มันจะไม่สามารถทำให้ผมตื่นจากความรู้สึกแย่ๆ ได้ก็ตาม อย่างน้อยมันก็ยังมีน้ำใจกว่าใครบางคน ที่คงไม่ได้รู้สึกอะไรกับผลที่เกิดขึ้นกับผมในครั้งนี้
ลมยังพัดหอบเม็ดฝนเข้ามาทางหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง เช่นเดียวกับต่อมน้ำตาที่ทำงานสอดรับกับลมและฝนอย่างขยันขันแข็ง
ความรู้สึกแย่ๆ ที่เป็นตัวบงการให้ต่อมน้ำตาต้องออกแรง มันไม่ได้เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับชีวิตของผม แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่สามารถทำความคุ้นเคยกับมันได้สักที
ความจริงก็คือ เรื่องบางเรื่องผมไม่มีหน้าที่ที่จะต้องไปทำความเข้าใจกับมัน เพราะที่สุดแล้ว มันไม่มีความเข้าใจให้ผมได้สบายใจเลยสักครั้ง การพยายามวิ่งทำความเข้าใจกับเรื่องพวกนี้ นอกจากจะทำร้ายความรู้สึกตัวเองตลอดเวลาแล้ว ยังทำร้ายคนรอบข้างที่อยู่ในระยะทำการของความรู้สึกเราอีกด้วย
เลิกทำความเข้าใจ เลิกมานั่งคิด มานั่งถามว่า “ทำไม” “เพราะอะไร” เสียที
ผมพูดกับความรู้สึกอ่อนล้าในใจ ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ริมหน้าต่างชั้น 7 แล้ว ผมกำลังก้าวขึ้นบันไดไปที่ดาดฟ้า ประตูดาดฟ้าไม่ได้ปิดไว้อย่างสนิท ทำให้แสงที่ไม่สว่างนักในฤดูฝนผ่านช่องประตูเข้ามา ถึงไม่ได้เป็นแสงสว่างที่สวยเหมือนในฤดูอื่นๆ สำหรับผมตอนนี้มันก็ดูจะเป็นทางสว่างที่น่าจะสวยที่สุดที่ผมสามารถมองเห็นได้
ผมเปิดประตูดาดฟ้าออกไปหาแสงสว่าง อากาศบนดาดฟ้าของตึกขนาด 8 ชั้น ดีอย่างไม่ธรรมดาเลย รู้อย่างนี้ผมน่าจะก้าวออกมาเสียตั้งแต่ทีแรก ทนอยู่กับการทำความเข้าใจที่มันไม่เคยได้เข้าใจมาตั้งนาน
ตอนนี้ฝนเริ่มพากันตกหนักขึ้น ดูเหมือนมันจะมาร่วมไว้อาลัยให้กับผม ที่ได้ตายจากความรู้สึกของใครบางคน…