เรื่องนี้ ที่ไม่มี.. “ปาฎิหาริย์”

เช้าวันนี้มีเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อนเกิดขึ้นกับเรา
.
เวลา 7.30 เราออกวิ่งในบริเวณหมู่บ้านที่เราอยู่ ระยะทางสำหรับวันนี้คือ 5km อากาศในช่วงปลายฝนต้นหนาวดีมาก เย็นสบาย และไม่มีแดดเลยสักนิด นี่คือสวรรค์ของนักวิ่งที่กลัวดำโดยแท้
.
วิ่งมาได้สักพัก แบบเย็นสบาย นาฬิกาสมาทวอชบนข้อมือบอกให้รู้ว่าเราวิ่งมาได้ระยะทาง 3 km แล้ว และหลังจากนี้ไม่นานเท่าไหร่ ก็มีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น..
.
.
เรากำลังปวดอึ….
.
ขนแขนเริ่มลุกขู่ เป็นสัญญาณเตือนจากร่างกายว่าเราต้องทำอะไรสักอย่าง ตัดทางเลือกที่จะขอบ้านเรือนแถวนั้นเพื่อเข้าไปปล่อยของออกไปก่อน เราก็จะเหลือทางเลือกเดียวคือกลับไปปล่อยที่บ้านให้ทันท่วงทีเท่านั้น และต้องเลือกด้วยว่าจะ วิ่งกลับ หรือ เดินกลับ
.
เราเลือกที่จะวิ่งกลับ เพราะถ้าเดินคงจะไม่ทัน และอีกอย่างเราอยากจะวิ่งให้ได้ 5km ตามที่เราตั้งเป้าหมายประจำวันให้ได้ด้วย ถึงร่างกายจะไม่ค่อยเห็นด้วยก็ตาม
.
เป็นการวิ่งที่ทรมานทีเดียว เท้าก้าวไปข้างหน้า ตูดก็เกร็งป้องกันสสารชีวภาพจะร่วงไหลออกมา การเพิ่มความเร็วเป็นสิ่งที่ควรทำ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะถ้า heart rate สูงขึ้นกว่านี้ การเต้นของหัวใจอาจจะไปทำให้ ตูดที่เกร็งอยู่มีปัญหาได้ เราจึงต้องพยายามวิ่งเบาๆ ไปเท่าๆ เดิม
.
ยังถือว่าเราพอมีวิชาติดตัวอยู่บ้าง ช่วง 2 เดือนที่ผ่านมาเรานั่งสมาธิวันละ 9 นาที ทุกเช้า ทำให้การวิ่งในช่วงวิกฤติแบบนี้ เราสามารถกำหนดให้สติอยู่กับลมหายใจเข้าออก อยู่กับเสียงการก้าวของเท้า ถึงจะมีความคิดแบบเลวร้ายสุดๆ เช่นสสารทะลักร่วงออกมา ระหว่างนี้ เราก็สามารถพา สติ กลับมาอยู่ที่ลมหายใจได้อย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้ได้คิดไปไกลกว่านั้น การมโนไปอย่างไร้สติย่อมอาจจะทำให้เกิดปัญหากับความพยายามที่มีในตอนนี้ได้
.
ในระหว่างที่ก้าวเท้าวิ่งพร้อมเกร็งตูดเอาไว้ และทำสมาธิไปด้วยนั้น ระหว่างทางวิ่งเมื่อเจอ ลุง ป้า ที่วิ่งสวนกันทุกวัน การรักษามารยาทเดิมเอาไว้ก็ควรทำ เราพยายามยิ้มทักทายอย่างสุภาพ เช่นทุกครั้ง อย่างที่เราทำเสมอๆ พยายามไม่ให้อาการปวดอึมันถูกแสดงออกมาทางสีหน้าให้ใครได้รู้ เราไม่อยากให้ใครพูดถึงในเชิงที่ว่า ทอมไหน? ก็ทอมที่ปวดอึตอนวิ่ง หรือ ทอมที่ขี้แตกตอนวิ่งไง…. อย่าให้มีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นเลย
.
ยิ่งใกล้จะถึงบ้านเท่าไหร่ อาการเราก็ดูจะแย่ลงเรื่อยๆ ตูดที่ดูจะเอาอยู่เริ่มจะงอแงโดยการส่งเสียงร้องออกมาเป็นจังหวะๆ ช่วงเวลานี้เราเริ่มนึกถึงสิ่งศักสิทธิ์แล้ว ความอดทนที่เรามีไม่น่าจะพอ การขอให้มี “ปาฎิหาริย์” เกิดขึ้น น่าจะเป็นทางเดียวที่น่าจะทำได้ในตอนนี้…
.
ถ้าใครมีอายุสักหน่อย จะต้องรู้จักเพลง “ปาฎิหาริย์” ของ พี่กบ ทรงสิทธิ์ เป็นอย่างดีแน่ๆ ประโยคในตอนจบของเพลง ช่างเข้ากับชิวิตเราตอนนี้จริงๆ
.
“ปาฎิหาริย์.. ไม่มีจริง” …